Manhattan - Kaboul

Bugün 11 Eylül saldırısının yıldönümü ve bu şarkı da bu saldırının hemen arkasından yapılmış olup, hayranı olduğum Fransız şarkıcı Renaud ve Belçika'lı Axelle Red tarafından seslendirilmektedir. Küçük bir Afgan kız çocuğuyla, Dünya Ticaret Merkezi'nde çalışan bir Porto Riko'lunun evrensel şiddetten aynı şekilde etkilendiğini anlatan ve terörü lanetleyen, çok sevdiğim, günde en az bir kere olsun dinlemeden duramadığım bir şarkıdır; Manhattan - Kaboul.

Bu iki şarkıcının ortak özellikleri genelde sosyal içerikli şarkılar yapıp söylemeleridir. Renaud, söylediği şarkıları önce argo ve sokak ağzıyla şiir olarak yazan ve daha sonra bunları, geleneksel Fransız şanson tarzına rock soundu katarak söyleyen bir şarkıcı olmakla birlikte, bir zamanların sıkı solcusu ve aktivistidir. Şarkılarının hemen hemen hepsinde alaycı, iğneleyici bir üslup vardır ve bir o kadar da sempatiktir. Zaten kendisi Fransız'ların fırlama şarkıcısı olarak tanınmaktadır. Kendi ülkesini ve vatandaşlarını eleştirecek, hatta yerden yere vuracak kadar da gözü kara bir adamdır. Şöyle ki, "Hexagone" adlı şarkısında:

"Ocak geldi mi kucaklaşırlar

Yeni bir yıl başlar ya

Ama ezelden beridir hep böyledir Fransızlar

Günler, haftalar geçer

Yalnız dekor değişir

Zihniyetse hep aynı

Hepsi de hıyarın Allah'ı..." diye seslenmektedir.

Seneler önce Emile Zola'nın Germinal adlı eserini bir solukta okumuş ve uzun bir süre de etkisinden çıkamamıştım. Emile Zola'nın en iyi eseri ve Fransız edebiyatının en iyi romanlarından biri olarak tanımlanan bu roman, 1860'larda kuzey Fransa'da, uzlaşmaya yanaşmayan maden işçilerinin şiddetli ve gerçek grev öyküsünü konu alır. İşte Renaud da bu kitabın sinema uyarlamasında kitabın birincil karakteri; genç, göçebe, enternasyonalist maden işçisi Etienne Lantier'i olağanüstü bir oyunculuk gücüyle canlandırmıştır. Araya bu kitabı sıkıştırdığım için mutluyum çünkü mutlaka okunması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum. Zira, "ürün" ve "bereket" anlamına gelen Germinal'de, bir grup işçinin madenin dibinde mahsur kaldığı anlar, bunu izleyen drama ve uzun süren kurtarma sahnesi Zola’nın en başarılı anlatımlarından biridir ve roman çok dramatik bir sonla biter. 

NRJ, Fransa'da gençlerin en sevdiği radyodur ve takip edenler mutlaka bilirler; NRJ Müzik Ödülleri de her yıl Fransa'da ve dünyada büyük yankı uyandırır. Yılın Fransız ikilisi ve Yılın Fransız Şarkısı (Manhattan - Kaboul) ödülü ile iki ödül alan Renaud ve Axelle Red ikilisi, Manhattan - Kaboul adlı şarkılarıyla sahnede ikinci ödüllerini alırlarken, Axelle Red yaptığı teşekkür konuşmasında, "ABD'de yazık ki bu müzik bilinmiyor, eğer bilinseydi, tanınsaydı ve başkan Bush da dinleyebilseydi dersini alırdı" diyerek Bush'a ironik bir mesaj göndermiştir. Dünya barışı için ne gerekiyorsa yapılması gerektiğini savunan şarkıcı, daha sonra bu hareketiyle kulislerde büyük alkışlarla karşılanmıştır. Ayrıca son zamanlarda, uyuşturucu ve alkolden kendisini kurtarıp sahnelere geri dönen Renaud için aldığı ödüllerin ciddi bir doping anlamına geldiği ve sanatçıyı bilinçli olarak destekleme kampanyasının bir parçası olduğu söylenmiştir. Keşke bizim ülkemizde de bu durumda olan sanatçılarımızı bir şekilde motive etme, onları bilinçli olarak destekleme ve geri kazanma kampanyaları düzenlenebilse... Oysa bizde bir sanatçı neredeyse gökyüzünde yıldızlara değecek kadar yükseltilip, yüceltildikten sonra bir sözü, bir hareketi, uyuşturucu, kumar veya alkol batağına düşmesi ya da talihsiz bir açıklamasıyla alaşağı edilebiliyor... O anda hiçkimse o insanın hangi badirelerden geçtikten sonra o duruma düştüğünü, neler yaşadığını düşünmek istemiyor. Verimli değilse, üretemiyorsa ya da ürettiği şeylerden en az birisi olsun bize hitap etmiyorsa, kötü bir dönemden geçiyorsa ya da sadece kendisi için birşeyler yapmak istemiş ve de yapmışsa veriyor da veriştiriyoruz. 

Renaud'nun içinize işleyen etkileyici serseri sesine, Axelle Red'in sizi olmadık bir yer ve zamanda aniden hüzüne boğan çocuksu sesi karışınca ortaya muhteşem bir düet çıkmış. Buyrun, Manhattan - Kaboul: