Kısa, kısa, kısa...

Uzun zamandır monoton bir hal alan günlük ev işlerini yapmaktan sıkılmıştım. Özellikle yemek yapmaktan... Her akşamüzeri mutfağa girip gözlerimi yaşartarak bana her şeye ağlama bahanesi sunan bir soğanı soymak, salçayla birlikte kavurup ardından sebzeleri ilave etmek gibi en basit yemekleri pişirmek bile özellikle iştahımın hiç olmadığı şu son günlerde zul gelmeye başlamıştı. Show Tv'de yayınlanan "Yemekteyiz" programı bana acayip bir motivasyon sağladı. Mantar soslu, kremalı tortelliniden tutun da beşamel soslu tavuğa, önce özel bir sosa yatırılıp sonra alüminyum folyoya sarılarak pişirilen levreğe, çikolatalı sufleye kadar hepsine aşerip kolları sıvayarak, heyecanla giriyorum şimdi mutfağa. Bana iştah şurubu falan değil bu program lazımmış. Tabii bir de her akşam sofradan ağzı kulaklarında kalkan ve "tatlımı çocuklar uyuduktan sonra alayım..." ;) diyerek bana göz kırpan bir Erol Bey var. :))

Katıldığım bir davette bir bayanla tanıştırılırken daha ben ismimi söylemeden o, "yoksa siz de Berkay'ın annesi misiniz?" diye sordu. Ben kafamı sallayıp soran gözlerle bakınca, "bir akşamımız geçmiyor ki oğlum sizden bahsetmesin, sizi bir anlatıyor, bir anlatıyor ki görür görmez, o kadın, bu kadın olmalı dedim" demez mi? Meğerse oğlumun futbol takımı arkadaşlarından olan bu sevimli çocuk bana aşık olmuş da her akşam benim balkona çıkıp, "çocuklar sofra hazır, hemen eve.." dememi beklermiş. Onlar deli gibi maç yaparken ben, bir yerlere gitmek üzere yanlarından geçerken arkamdan kokumu içine çekip, eve gidince annesine, " ah anne bir de mis gibi kokuyor ki" dermiş. Vah yavrum vah... Tabii bunları kalabalık bir grup içinde bir kadından duymam müthiş derecede utanmama ve kızarmama yol açarken aynı derecede de ruhum okşandı, gururlandım ve her kadın gibi havalara girdim. :)) İşin kötü yanı, eve dönüp akşam yemeğinde bu olayı anlattığım eşim ve oğlumun bana tavır yapmaları oldu. İkisinde de bir surat, bir surat... Sanki bütün mahallenin Fahriye Abla'sı olmuşum gibi 8 yaşındaki bir çocuktan kıskandılar beni...

Cumartesi sabah erkenden Gelibolu'ya düzenlenen bir geziye katıldık. Bir rehber eşliğinde yarımadadaki Türk Anıt ve Şehitliklerini gezdik. Ben daha önce görmüştüm fakat 10 Kasım öncesi hem anlamlı bir gezi olacağı düşüncesi hem de çocuklarımın özellikle Berkay'ın bir rehber tanıtımında tarihimizi görerek öğrenmesi açısından yeniden katılmak istedim. Atatürk'ün saatinin parçalandığı yerden tutun da, Gözetleme Yeri'ne, Conk Bayırı ve Anıtları'na, 57. Alay Piyade Şehitliği'ne, Yahya Çavuş Anıtı'na, Alçıtepe Şehitlikleri'ne, Onbaşı Seyit Anıtı'na, Meçhul Asker Mezarı'na kadar hemen her yeri gezdik. Havanın çok soğuk ve rüzgarlı olmasına rağmen müthiş güzel ve bir o kadar da buruk bir gezi oldu.

57. Alay Piyade Şehitliği ve Anıtı

 Conk Bayırı Atatürk Zafer Anıtı

 

Conk Bayırı

  

Seyit Onbaşı Anıtı

Şehitler Abidesi

Meçhul Asker Mezarı (Hemen arkasında da yaramaz Arda :)

57.Alay'ın Mücadele Ettiği Tepe

 

Gelibolu Orduevi-Berkay

  Ve orduevinde ısınıp karnı da doyduktan sonra keyfi yerine gelen Arda

Son günlerde bu tür değişikliklerden ve gribi yavaş yavaş atlatıyor olmamdan dolayı düzelen moralim, eşimin pazar gecesi iş için iki haftalığına İstanbul'a gidecek olmasını öğrenmemle gene yelkenleri suya indirmeme yol açtı.

Son zamanlarda rahatsızlığımdan ve fazla kafeinin cildi bozduğunu öğrendiğimden dolayı iki-üç günde bir sadece bir fincan kahve içip, Bob Dylan'dan da, "One More Cup Of Coffee"'yi dinliyorum. Sabahları bir fincan kahve yerine bu şarkıyla ayılmaya çalışıyorum. "Bir fincan kahve daha..." Özellikle yağmurlu ve kasvetli havalarda dinlenesi...